Meno-Power
Een paar jaar terug keek je zó uit naar dit moment; je kinderen de deur uit en alle ruimte voor jezelf om te doen wat voor jou belangrijk is. Ook in je baan kun je er nu vol voor gaan, het is jouw tijd om je ambities waar te maken. 50 is het nieuwe 40! Kom maar door, dacht je............ totdat je hormonen roet in het eten gooiden en ze regelmatig je leven en je agenda op z'n kop zetten.
Je hebt een volle agenda, een intensieve meeting of een deadline te halen. Taken waar je je hoofd bij moet houden. Je krijgt het ternauwernood voor elkaar!
Sinds de overgang heb je last van ‘hersenmist’. Je kunt je maar niet concentreren en mist je focus. Het kost je veel moeite en energie het tempo bij te houden. Tegen een collega, die jou daar op aansprak, viel je warempel ongehoord uit. Iets wat je voorheen nooit deed.
Het is vrijdagmiddag; weekend! Je moet snel naar huis, want je krijgt eters over de vloer. Vroeger was dit appeltje eitje voor je. Nu zie je er, zo aan het eind van de week, behoorlijk tegenop. Je bent gaar, en vraagt je af hoe je die spontane, gezellige vriendin gaat zijn. Het liefst bel je ze af, maar dát kun je niet maken. Waar je vroeger je kookkunsten liet zegevieren maak je je er nu makkelijker van af dan je lief is, zet met het laatste restje energie je beste beentje voor, maar hoopt stiekem dat ze bijtijds weer naar huis gaan.
Vóór je visite arriveert, kleed je je nog even om. Je hebt dat kokette jurkje in gedachten. Eenmaal aangetrokken, merk je dat je de rits toch echt niet meer dicht krijgt. Het is niet alleen dat vetrandje op je heupen maar ook dat opgeblazen gevoel in je buik. Dan maar die comfortabele stretchbroek aan en wat minder elegant voor de dag komen.
‘s Nachts word je wéér wakker, drijfnat, badend in het zweet. Die gebroken nachten helpen je niet je energie te herwinnen. Leuke uitjes staan al even in de koelkast; je hebt je weekend nodig om weer op te laden; maandag wil je weer alle zeilen kunnen bijzetten!
Je emoties lijken een rollercoaster; je krijgt er geen vat op. Je herkent jezelf daar niet in en dat brengt je behoorlijk in verwarring. De overgang, met al z’n klachten belemmert je veel meer dan je ooit had kunnen bedenken.
Als je hier niets aan verandert dan haal je je pensioen met deze zelfde baan, die je eigenlijk als een opstapje zag. Je hebt altijd geweten dat er meer in je zat, maar het is er nooit uitgekomen. Dit vreet aan je zelfbeeld. Verloren tijd komt nooit weer. In plaats van successen oogst je spijt en gemiste kansen. Je was niet die vrouw die 'in controle' is, een vrouw die straalt en tot bloei komt in deze krachtige periode, maar een oude vrouw op weg naar haar pensioen, met net zoveel grijze haren als spijt.
